At a typical company, your salary is just a reflection of your negotiating skills. In a transparent company, your compensation is determined by market dynamics.
(De quote is al 6 jaar oud, maar nog helemaal relevant)
Ik werd aan het denken gezet door de laatste podcastaflevering van “My First Million”. Het ging over open-salaris-initiatieven bij grote bedrijven zoals Google.
Ondertussen ben ik zelf freelancer, maar ik herinner me goed het taboe-sfeertje dat hing rond het bespreken van je salaris als bediende. En hoe je als manager door HR soms zachtjes aangemaand werd om vooral niet teveel inzicht te geven. Want dat zou weleens nadelig kunnen zijn, als iedereen elkaars salaris kende. Waarna diezelfde HR hoofdschuddend al eens haar afkeer liet blijken als bleek dat “die arme bedienden” onder elkaar in de cafetaria toch wat info bijeen gepuzzeld hadden. Om dan heel voorzichtig tòch ietsje meer te durven vragen, want “X” heeft dat ook.
Moet het écht zo ingewikkeld en vermoeiend zijn? Wat als iedereen zich nu eens op z’n werk zou focussen in plaats van halfslachtige info bijeen te moeten rapen en puzzelen? En als de machtsverhoudingen tussen werkgevers en werknemers toch een béétje vlakker getrokken worden door gewoon open te zijn over wat je verdient en kan verdienen.
Soit, ik zat dus even op m’n paard, maar stapte daar snel vanaf om er iets aan te doén. Actie!
Technisch is het belachelijk simpel: je vult een formuliertje in met jouw (anonieme!) salarisgegevens en je krijgt die van de rest ook te zien. Je krijgt meteen een linkje naar een dashboard dat live geupdate wordt.
You get what you give, je oogst wat je zaait: karma, transparantie.
